در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم


عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم


با عقل آب عشق به یک جو نمی رود


بیچاره من که ساخته از آب و آتشم







________________________________________________________________


لب بر لبم بنه بنوازش دمی چو نی


تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم


ساز صبا بناله شبی گفت شهریار


این کار تست من همه جور تو می کشم







________________________________________________________________


شب همه بی تو کار من شکوه بماه کردن است


روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است


متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان


حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردن است 

در ادامه مطلب... 

مـ ـن
اونقـدر شکستم
حس می کنـم
که هیچ ارتفاعــی
خطــرناک نیست ! 

در ادامه مطلب... 

من دلم تنگ کسی است 
که به دلتنگی من می خندد
باور عشق برایش سخت است ...
ای خدا باز به یاری نسیم سحری
می شود آیا دل به دل نازک من بربندد

                ***************

با یه رنگ سرخ زیبا مثه برگای شقایق.......


تو کتاب عشق نوشته غم و غصه واسه عاشق


نوشته عاشق همیشه توی بهر غم میمونه...


دل عاشق هم نمیشه آواز شادی بخونه..........


آخه اون که جون و قلبش توی زندونی اسیره


توی این زندون نباشه طفلکی دلش میگیره....


این دل عاشق همیشه واسه یارش بیقراره...


واسه برگشتن یارش همیشه چشم انتظاره...


دل اون خیلی شبا مونس غصه و درده........


تنور شادی قلبش عمریه خاموش و سرده......


میشه خوند از تو نگاهش همه ی دردا رو با هم


چشماشم همیشه داره راز غصه ها رو با غم..


آخه اون که جون و قلبش توی زندونی اسیره...


توی این زندون نباشه طفلکی دلش میگیره....


تو کتاب عشق نوشته عاشقا ساده و پاکن......


توی راهش همیشه ساده ساده مثل خاکن...


عاشقا همیشه پاکن


تا همیشه سینه چاکن


ساده ساده مثل خاکن

************************

اگه تا روزه قیامت داشتنت نباشه قسمت


چشم به راهه تو می مونم با دلی پر از صداقت


اگه با اشکای گرمم دل سنگ برام بسوزه


اگه جسم من بپوسه بعد دنیای دو روزه


نه فقط عاشقت هستم مرهمی روقلب خستم


این تویی که می پرستم سرسپرده ی تو هستم


اگه جای تو به این دل ، همه دنیا روببخشن


می گذرم از هر چه دارم اگه باشی عاشق من


اگه زنجیره به پاهام اگه قفل و اگه صد بند


میرسم هر جا که هستی به تو و عشق تو سوگند


اگه باشی تاجی بر سر یا که از ذره ای کمتر


دل من داغت رو داره تا ابد تا روزه آخر


اگه با یک قلب تب دار بشم از عشق تو بیمار


یا وجود عاشقم رو ببرن تا چوبه ی دار


اگه زندگیم فنا شه طعمه ی خشم خدا شه


یا که در حسرت عشقت روحم از بدن جدا شه


اگه قلبمو شکستی رفتی و از من گسستی


مهربون یا خود پرستی هر که هستی هرچه هستی


نه فقط عاشقت هستم مرهمی روقلب خستم


این تویی که می پرستم سرسپرده ی تو هستم. 

در ادامه مطلب...

کفشهایم کو؟
چه کسی بود صدا زد سهراب؟
آشنا بود صدا؛ مثل هوا با تن برگ

مادرم در خواب است
و منوچهر و پروانه و شاید همه‎ی مردم شهر
شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیه‎ها می‎گذرد
و نسیمی خنک از حاشیه‎ی سبز پتو خواب مرا می‎روبد

بوی هجرت می‎آید
بالش من پر آواز پر چلچله‎ها ست
صبح خواهد شد
و به این کاسه‎ی آب
آسمان هجرت خواهد کرد

باید امشب بروم
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی،
عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه‎ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه‎ی یک ابر دلم می‎گیرد
وقتی از پنجره می‎بینم حوری
-دختر بالغ همسایه-
پای کمیابترین نارون روی زمین
فقه می‎خواند

چیزهایی هم هست؛
لحظه هایی پر اوج
مثلا شاعره‎ای را دیدم
آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت *

و شبی از شبها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟

باید امشب بروم!
باید امشب چمدانی را
که به اندازه‎ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست
رو به آن وسعت بی‎واژه که همواره مرا می‎خواند

یک نفر باز صدا زد: سهراب!
کفشهایم کو؟ 

دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
واسطه نیار، به عزتت خمارم
حوصله‌ی هیچ کسی رو ندارم
کفر نمی‌گم، سوال دارم
یک تریلی محال دارم
تازه داره حالیم می‌شه چی‌کاره‌ام
می‌چرخم و می‌چرخونم ٬ سیاره‌ام
تازه دیدم حرف حسابت منم
طلای نابت منم
تازه دیدم که دل دارم، بستمش
راه دیدم نرفته بود، رفتمش
جوونه‌ی نشکفته رو٬ رستمش
ویروس که بود حالیش نبود هستمش

جواب زنده بودنم مرگ نبود؛ جون شما بود؟
مردن من مردن یک برگ نبود؛ تو رو به خدا بود؟

اون همه افسانه و افسون ولش؟
این دل پر خون ولش؟
دلهره‌ی گم کردن گدار مارون ولش؟
تماشای پرنده‌ها بالای کارون ولش؟
خیابونا، سوت زدنا، شپ شپ بارون ولش؟

دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟
گفتی بیا زندگی خیلی زیباست؛ دویدم
چشم فرستادی برام تا ببینم؛ که دیدم

پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه؟
کنار این جوب روون معناش چیه؟
این همه راز، این همه رمز
این همه سر و اسرار معماست؟
آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟ نه والله!
مات و پریشونم کنی که چی بشه؟ نه بالله!
پریشونت نبودم؟
من،
حیرونت نبودم؟

تازه داشتم می‌فهمیدم که فهم من چقدر کمه
اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه
گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه
انجیر می‌خواد دنیا بیاد، آهن و فسفرش کمه
***

چشمای من آهن انجیر شدن
حلقه‌ای از حلقه‌ی زنجیر شدن
عمو زنجیر باف زنجیرتو بنازم
چشم من و انجیرتو بنازم

دیوونه کیه؟
عاقل کیه؟
جونور کامل کیه؟ 

در ادامه مطلب... 

در ادامه مطلب... 

در ادامه مطلب...

در ادامه مطلب... 

یک روز مردی قصد سفر کرد، دختر مجردی هم داشت که امکان بردن وی نبود، با خودش گفت دخترم را نزد امین مردم شهر می برم و بعد عازم سفر خواهم شد. دختر را نزد شیخ برد و ماجرا را برایش توضیح داد و شیخ هم قبول کرد. شب شد و دختر دید شیخ حوس شوم به سرش برده است، دختر با زحمت فراوان توانست فرار کند، هوا خیلی سرد بود، دختر بعد از فرار هیچ لباس گرمی بر تن نداشت، در راه دید که چند نفر، گرد آتش جمع شده اند و مستانه مشغول نوشیدن شراب هستند، با خودش گفت آن امین مردم بود و قصد شوم کرده بود، مستان که جای خود دارند. یکی از آنها دختر را دید و به دوستانش گفت: که سرشان را به زیر بیندازند، در بین این صحبت ها دختر از شدت خستگی و سرما از حال رفت، یکی از آن ها دختر را به آغوش گرفت و در کنار آتش قرار داد تا گرمش شود، مدتی بعد دختر بهوش آمد دید که سالم و گرم است و آنها هم کاری به او ندارند، در آن لحظه گفت: یک پیک هم مرا مهمان کنید و بعد از آن این شعر را سرود:
از قضا روزی اگر حاکم این شهر شدم
خون صد شیخ به یک مست فدا خواهم کرد
ترک تسبیح و دعا خواهم کرد
وسط کعبه دو میخانه بنا خواهم کرد
تا نگویند که مستان ز خدا بی خبرند 

در ادامه مطلب...

در ادامه مطلب....

چه زیباست بخاطر تو زیستن



وبرای تو ماندن و به پای تو مردن و به عشق تو سوختن


و چه تلخ وغم انگیز است دور از تو بودن


برای تو گریستن و به عشق و دنیای تو نرسیدن


ای کاش می دانستی بدون تو مرگ گواراترین زندگی است


بدون تو و به دور از دستهای مهربانت زندگی چه تلخ و ناشکیباست


ای کاش می دانستی مرز خواستن کجاست


و ای کاش می دیدی قلبی را که فقط برای تو می تپد 

در ادامه مطلب 

در ادامه مطلب 

یار من یوسف نیا اینجا کسی یعقوب نیست
لحظه ای چشمانشان از دوریت مرطوب نیست

ای گل زیبای من از غربتت اشکی نریز
نازنین اینجا خدا هم پیششان محبوب نیست

نوبهارم در فراقت هیچ کس محزون نشد
منجی انسانیت اینجا شرایط جور نیست

گرچه در هر جمعه ای زیبا دعایت می کنند
این دعاها بر زبان است جنسشان مرغوب نیست

مهربان، اینجا همه مرعوب دنیا گشته اند
طوق ها بر گردن است و، هیچکس منصور نیست

گر چه در هر صبح و شام، داد از تمنای ظهورت می زنند
این تمنا بر لبان است؛ قلبشان مشروب نیست

یادگار رحمت للعالمین! اینجا کسی از رحمتت چیزی نگفت
دائم از شمشیر و گردن صحبت است و،هیچکس مجدور نیست

ای گل نرگس، حضورت را کسی هشیار نیست
لحظه ای چشمانشان را شستشوی آب نیست 

عشق را از این جهان دزدیده اند

عاشقان واقعی هم مرده اند

عشق شد بازیچه ی دست هوس

عاشقان امروز گشتند چون مگس

عاشق شیرینی رخسار او

او نشد شیرین رخی همسان او! 

از یادمان رفت عشق های کودکی

گم گشته ایم در این سرای بی کسی

در این سرا چون دوزخ است احوال ما

نیست کسی اینجا کند فریاد رسی

کاش کودک میشدیم ما باز هم

راست میگفتند عشق های کودکی

اما بزرگیم ز عشق ما غافلیم

درگیر عشقیم اما زورکی 

 آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود

چشم خواب آلوده اش را مستی و رویا نبود

لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت

دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبود

آه ای مرد که لبهای مرا


از شرار بوسه ها سوزانده ای

هیچ در عمق دو چشم خامشم

راز این دیوانگی را خوانده ای؟

هیچ میدانی که من در قلب خویش

نقشی از عشق تو پنهان داشتم؟

هیچ میدانی کز این عشق نهان

آتشی سوزنده بر جان داشتم؟

گفته اند آن زن زنی دیوانه است

کز لبانش بوسه آسان می دهد

آری اما بوسه از لبهای تو

بر لبان مرده ام جان میدهد

هرگزم در سر نباشد فکر نام

این منم کاینسان تو را جویم به کام

خلوتی میخواهم و آغوش تو

خلوتی میخواهم ولبهای جام

فرصتی تا بر تو دور از چشم غیر

ساغری از باده هستی دهم

بستری میخواهم از گلهای سرخ

تا در آن یک شب تو را مستی دهم

آه ای مردی که لبهای مرا

از شرار بوسه ها سوزانده ای

این کتابی بی سرانجامست و تو

صفحه کوتاهی از آن خوانده ای

(فروغ فرخزاد) 

عاشقی جرم قشنگی است
ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم



مدتی هست که هر شب،به تو می اندیشم



شبحی چند شب است ،آفت جانم شده است



اول اسم کسی ورد زبانم شده است



در من انگار کسی در پی انکار من است



یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است



یک نفر ساده،چنان ساده که از ساده گی اش



می توان یک شبه پی برد به دلدادگی اش



یک نفر سبز،چنان سبز که از سرسبزی اش



می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش



آی یکرنگ ترازآینه یک لحظه بایست



راستی این شبحه، هر شبه تصویر تو نیست



اگر این حادثه ی هر شبه تصویر تو نیست؟



پس چرا رنگ تو و آینه ،این قد یکی ست؟



حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش


عاشقی جرم قشنگی ست به انکار مکوش